مشکل عرضه واکسن آسترازنکا چیست؟
خراسان رضوی مشکل جدی عرضه واکسن های کووید-19 به کشورهای فقیر، خصوصاً به آفریقا ماندگاری کوتاه مدت واکسن هاست؛ مدت زمان ماندگاری واکسن آسترازنکا به مدت 6 ماه، جانسون اند جانسون به مدت دو سال در زمان انجماد، واکسن فایزر به مدت 9 ماه و در مورد واکسن مدرنا هفت ماه است.
به نقل از نیوز، از آنجا که خیلی از کشورهای اتحادیه اروپا(EU) واکسن آسترازنکا را به برنامه کوواکس(COVAX) مدیریت شده توسط سازمان جهانی بهداشت(WHO) همراه با گاوی(Gavi)، سازمان بین المللی برای بهبود دسترسی به واکسن های جدید و استفاده نشده اهدا کرده اند، ماندگاری ۶ ماهه این داروی انگلیسی سوئدی مورد توجه قرار گرفته است. آنچه موضوع ماندگاری را پیچیده می کند، این واقعیت است که بیشتر کشورهای آفریقایی قادر به مصرف سریع دوزهای واکسن نیستند.
دلایل مختلفی برای این امر وجود دارد. اول این که کشورهای آفریقایی ساختار اداری گسترده ای که شامل پزشکان و پرستاران واجد شرایط و بیمارستان ها برای اجرای برنامه واکسیناسیون در مقیاس بزرگ باشد را ندارند.
همچنین از طرفی مقاومت در مقابل دریافت واکسن ها وجود دارد که سبب می شود واکسن های اهدایی بلااستفاده بماند و ماندگاری کوتاه آن مشکل ساز می شود. واکسن آسترازنکا تنها با ۲.۵ ماه ماندگاری به کشورهای دریافت کننده می رسد برای اینکه مدت پاکسازی واکسن بعد از بسته بندی آن توسط کارخانه زمان زیادی است و کشورهای دریافت کننده قادر به استفاده از واکسن ها با سرعتی بالا نیستند.
به گفته آسترازنکا این واکسن در واحدهای کارخانه ای دوردست تولید می شود و زمان زیادی برای انتقال واکسن به کشورهای دریافت کننده از دست می رود. سازمان بهداشت جهانی به واکسن آسترازنکای تولید شده در موسسه سرم هند(SII) ۹ ماه ماندگاری و سایر واحدهای تولید آسترازنکا ۶ ماه ماندگاری داده که این مساله ای مشکل ساز است برای اینکه بیشتر منابع واکسن آسترازنکاست.
مشکل دیگر این است که بیشتر کشورهای آفریقایی امکانات سردخانه ای برای نگهداری واکسن ندارند. در نتیجه میلیونها دوز واکسن از بین می رود. کشورهای آفریقایی بطور کلی تنها توانسته اند از دوسوم واکسن های اهدایی استفاده کنند و یک سوم واکسن ها که در گروه ضایعات واکسن ها قرار می گیرد، تعداد زیادی است.
نرخ استفاده از واکسن در بوروندی ۱۱ درصد و در کنگو ۱۵ درصد در صورتیکه در ماداگاسکار، زامبیا، سومالی و اوگاندا یک سوم است. استفاده ناکارآمد از منابع واکسن به این معناست که همه افرادی که نیاز به واکسن دارند، آنرا دریافت نمی کنند؛ حتی زمانی که تولیدکنندگان واکسن قادر به تامین تعداد دوز مورد نیاز واکسن هستند، به سبب موانع زیرساختی بموقع استفاده نمی شوند.
اگر واحدهای سازنده واکسن در کشورهای مصرف کننده در آفریقا وجود داشته باشد، مشکل ماندگاری تا حدودی برطرف می شود و مدت زمان تحویل واکسن ها از کارخانه بعد از انجام آزمایش های لازم به واحد واکسیناسیون پزشک و پرستار در مناطق دورافتاده کمتر خواهد بود.
متاسفانه تمام شرکت های دارویی تولیدکننده واکسن کووید ۱۹ در اروپا و ایالات متحده مستقر هستند و تولیدکنندگان واکسن در چین، روسیه و هند واکسن های مخصوص به خودرا دارند؛ در نتیجه میلیونها واکسن مورد نیاز جهان در دسترس نیست.
غرب در تولید واکسن انحصار دارد برای اینکه تنها کسانی هستند که می توانند واکسن های میلیونی تولید کنند اما نمی توانند با نیازهای جهان که اکثریت کشورهای فقیر هستند، همگام شوند. ماندگاری کوتاه واکسن ها آنرا به یک بحران تبدیل می کند و موضوع اصلی بحران این است که باید تمرکز واحدهای تولیدی در مکان هایی که به آنها نیاز دارند، رخ دهد تا گسترش واحدهای تولیدی جهان را از نظر امکانات تولیدی به مکان عادلانه تری تبدیل کند.
منبع: آروما
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب